تعریف و فراخوانی تابع در پایتون
توابع در پایتون بلوک‌های کد قابل استفاده مجدد هستند که عملکرد خاصی را انجام می‌دهند. تعریف تابع با کلمه کلیدی def آغاز می‌شود و به شما امکان می‌دهد کدهای خود را به بخش‌های منطقی تقسیم کنید.
نکته کلیدی: توابع باعث کاهش تکرار کدها شده و خوانایی برنامه را افزایش می‌دهند.
ساختار اصلی تعریف تابع
یک تابع پایه در پایتون به این شکل تعریف می‌شود:
- کلمه کلیدی def
- نام تابع (با رعایت قوانین نامگذاری)
- پرانتزهای حاوی پارامترها (اختیاری)
- دو نقطه (:) در پایان خط تعریف
- بدنه تابع با فاصله (indentation) مناسب
| عنصر |
توضیح |
| def |
شروع تعریف تابع |
| نام تابع |
باید با حروف کوچک یا زیرخط شروع شود |
| پارامترها |
مقادیر ورودی تابع (اختیاری) |
فراخوانی تابع
پس از تعریف تابع، می‌توانید آن را با نوشتن نام تابع به همراه پرانتز فراخوانی کنید. اگر تابع پارامتر دریافت می‌کند، باید مقادیر مورد نیاز را به آن ارسال نمایید.
مثال کاربردی:
تابعی که دو عدد را جمع می‌کند:
def add_numbers(a, b):
return a + b
result = add_numbers(5, 3)
print(result) # خروجی: 8
برای یادگیری عمیق‌تر درباره توابع در پایتون، می‌توانید اینجا را ببینید.
انواع پارامترهای تابع
توابع پایتون می‌توانند چندین نوع پارامتر دریافت کنند:
- پارامترهای اجباری: باید هنگام فراخوانی ارسال شوند
- پارامترهای اختیاری: مقدار پیش‌فرض دارند
- پارامترهای نامحدود (*args): تعداد متغیر از آرگومان‌ها
- پارامترهای کلیدواژه (**kwargs): آرگومان‌های کلیدواژه‌ای
توجه: تابع می‌تواند مقادیر را با دستور return برگرداند. اگر return نداشته باشد، مقدار None برمی‌گرداند.
